NASZ RECENZENT CODZIENNY

Tak, recenzent, nie cenzor, bo cenzor zakazuje. Jest władny powstrzymać ujawnienie się treści albo położyć bariery tylko jej pewnym formom. Recenzent to ktoś pozbawiony tej siły sprawczej, więc musi poprzestać na samej ocenie, która dopiero innych skłania do podjęcia decyzji.

Kiedy przychodzi nam publicznie zabrać głos, choćby się ta publiczność składała z jednej osoby, i tak staramy się wypaść jak najlepiej. Co się jednak kryje pod tym wyzwaniem? Słowa z naszych ust mają płynąć gładko. Mamy wyrażać siebie, zważając wszakże na różnice w poglądach odbiorcy, które z naszej autentyczności łatwo mogą uczynić powód jego niechęci do nas. Żeby zaznaczyć swoją indywidualność powinniśmy się posługiwać charakterystycznym dla siebie językiem, nie zapominając przy tym o użyciu stylistyki, która zrobi wrażenie na słuchającym. A tu do ust się ciśnie na dodatek tyle obcych terminów – z łaciny, angielskiego, różnych subkultur. Jak podołać tak trudnemu zadaniu, nie popadając, że się tak brzydko wyrażę, w aberrację.

Jak się wydaje, nie pozostało nic poza krytycznym dystansem wobec słów. Chwilowo jeszcze nie wnoszą skarg o pomówienie.

Reklama

PRZYSZŁOŚĆ ZACZYNA SIĘ DZISIAJ

To się działo wiele lat temu. Zdobyłam  nagrodę w  jednym z ogólnopolskich konkursów poetyckich. Pojechałam do miasta L., znanego wtedy z produkcji miedzi, a dzisiaj jako miejsce niedoszłej debaty prezydenckiej. Impreza miała onieśmielający mnie przepych, który w nowym świetle stawiał mi rolę poezji. Moje oszołomienie było tak wielkie, że dopiero w którymś dniu imprezy, zauważyłam, że wszystko na niej kręci się wokół kilku jurorów. Laureaci dostali,  co im się należało, mają zakwaterowanie w przyzwoitym hotelu i wyżywienie, a także zwrot kosztów podróży, ale w całym tym przedsięwzięciu są dość przypadkowym, jak społeczeństwo z pamiętnej wypowiedzi, elementem  i poza krótką chwilą odbierania laurów najzwyczajniej zbędnym. Grono uznanych wówczas poetów, gdyż hierarchie zmieniają się wraz z ustrojami,  zajmowało się samo sobą, nimi wszystkimi – organizatorzy, laureaci zaś pałętali się niezauważani.

Tamto doświadczenie zostawiło we mnie ślad. Do dzisiaj przeglądając, głównie w Internecie, relacje z wręczania nagród amatorom, bo zupełnie inna zasada rządzi galami typu Nagroda Nike, jestem wyczulona na pewien fakt. Patrzę na fotki i liczę, na ilu znajdę autorów, dla których  jest to zazwyczaj pierwsze pokazanie się światu, a na ilu wdzięczy się ciało jurorskie nawykłe do medialnego istnienia.

Rzućcie okiem na którąś z dokumentacji w ten właśnie sposób. A jeżeli jesteście zwycięskimi debiutantami i jest wam właśnie przykro, że tak zostaliście potraktowani, to niech was pocieszy myśl: dzisiejsi zwycięzcy jutro zostają jurorami.

ZAGADKA (środowiskowa)

Daje satysfakcję, choć odbywa się bez materialnego wynagrodzenia. Jest podejmowany z myślą o innych, choć służy spełnieniu własnych pragnień , bo napełnia wykonawcę poczuciem sensu i uznaniem ze strony innych.

Już P.T. Czytający zgadują, że chodzi o wolontariat – rzecz znaną od początku świata, choć w jego historii przybierający  różne formy.

Teraz dla rozluźnienia po pierwszej części , kilka ogólnych refleksji. Tym, kto   się podejmuje wysiłku na rzecz ludzi  niezwiązanych z nim węzłami rodzinnymi,  mogą kierować liczne pobudki:  chęć bycia użytecznym, potrzeba kontaktu,   nadzieja zdobycia nowych doświadczeń, względy religijne. Ale dla podjęcia tego wyzwania same  te intencje nie wystarczą, muszą być skojarzone z takimi przymiotami kandydata, jak:  pozytywne nastawienie do ludzi, cierpliwość, odpowiedzialność, obowiązkowość, punktualność, umiejętność dzielenia się z innymi.

Ostatnio, z powodów, które tu zataję, przeglądałam internetowe strony Lublin – Miasto Inspiracji, które dotyczyły tutejszych pisarzy i  ja już wiem. A teraz dla Państwa druga część zagadki: który z nich jest wolontariuszem?

Nagrody nie ustanawiam. Myślę, że sam zdrowy śmiech wystarczy.

Z MOICH DOŚWIADCZEŃ DYDAKTYCZNYCH

najbardziej cieszy aktywność

kasztanów i akacji