Franciszka Arnsztajnowa – lubelska poetka międzywojnia. Nieskromnie mówiąc moja koleżanka po piórze, której wprawdzie nie mogłam spotkać osobiście, bo zmarła grubo przed moim urodzeniem, ale kontaktuje się z nią poprzez wiersze. I chociaż nie wszystkie rejestry jej liryki, zwłaszcza tkwiące w młodopolskiej egzaltacji, przemawiają do mnie, to kilka wierszy tej autorki, zbudowanych już z bliższego codzienności języka, silnie mnie porusza. Także te dla dzieci, w moim odczuciu, nie straciły swojego uroku.
Niedawno obchodzone 700-lecie Lublina dało wiele okazji do przypomnienia jej sylwetki i dorobku, na który składa się poezja, dramat i tłumaczenia z literatury. A teraz znowu wraca się do tej spuścizny w stulecie odzyskania niepodległości. W minionym tygodniu Wojewódzka Biblioteka im. H. Łopacińskiego zorganizowała wieczór, na którym poezja Franciszki Arnsztajnowej zabrzmiała wielorakim głosem, czytali ją bowiem zaproszeni do tego miłośnicy kultury różnych profesji. Każdy miał zaprezentować indywidualnie wybrane utwory, co nadało całości specyficzną strukturę i pełen niuansów ton.
Czytanie wierszy zostało poprzedzone wprowadzeniem dr Anny Mazurek, dyplomowanej kustoszki Muzeum Literackiego im. Józefa Czechowicza w Lublinie, które było fantastycznym punktem programu. Rozległa wiedza prelegentki zbiegła się tu z niezwykłym talentem oratorskim. Emocje wkładane w wykład, bo na to miano zasługuje jej wypowiedź, w celny sposób przybliżały słuchaczom dramatyczną biografię poetki. Elegancka powściągliwość, z jaką prezentowała stylistyczne przełomy w omawianej twórczości, satysfakcjonowały słuchaczy analitycznym podejściem. Połączenie obydwu postaw dało znakomity efekt. Do tego jeszcze wdzięk osobisty Ani. Wyszliśmy urzeczeni.
magdalena jankowska - blog na stronie 